Ik fiets dus Ik besta

7 maart 1994 – vandaag

1994 “Rode Baret”

Tsja daar sta je dan, je maakt de keuze om na 23 jaar te stoppen bij je werkgever Defensie. Vandaag 7 maart maar dan in 1994 bracht mijn pa mij naar de Oranjekazerne te Arnhem en een half jaar later liep ik naar buiten met een rode baret. De militaire carrière was begonnen en ik heb een hoop mooie en minder maar vormende dingen mogen meemaken.Tijdens deze hele periode heb ik altijd een ondernemersdrang gevoeld. Hoe zou het zijn om een eigen bedrijfje te runnen? Wat zou ik willen doen? Ik heb een hoop de revue laten passeren, veel creatieve ideetjes gehad maar het leek een hele grote stap. Na al die jaren voelde ik mij als persoon steeds minder compleet als werknemer, zat minder lekker in mijn vel. Om je heen gebeurt er ook een hoop totdat je op een neerslachtig moment een wandeling aan het strand maakt en je aangenomen motto Cogito Ergo Sum, (Ik denk dus ik besta) in het zand schrijft… Realisatie… De maat is dan vol en ik besluit voor mijn geluk te kiezen als ondernemer en mijn “oude liefde” een nieuw leven in te blazen.

Hoe komt ie nou toch aan die kneiterharde kuiten?

In mijn tienerjaren zat ik veel op de fiets, zelfs ook een keer met mijn pa naar Santiago de Compostela vanuit Breda. Wedstrijden begon ik te rijden bij  Jan van Riebeeck in Culemborg (1994 gefuseerd met JvR de Batauwers in Tiel). Zij hebben mij “ontdekt” tijdens een hometrainer sprintwedstrijd in een bar dancing in Hoornaar. De eigenaar was een fietsfan en sleepte elk jaar de leden van Jan van Riebeeck naar Hoornaar. Ja dat gebeurde toen allemaal in die tijd, je longen uit je lijf sprinten in een naar bier en rook stinkend donker café. Mijn trainingen werkte ik af op de dijkjes in de regio van Gorinchem, al dan niet achter de brommer of de auto van mijn vader. Ik geloof dat ik elke dinsdag mijn rondje Biesbosch deed met de mannen van Jan van Arckel uit Gorinchem met als hoogtepunt de eindsprint bij het bordje Werkendam.

1 liter Malaga ijs ergens in Frankrijk. Ja, kan je dronken van worden…die rumrozijnen! Pelgrimsroute Santiago de Compostela 1989

Voor de klimmers volgde later nog een “sprintje bergop”, die verrekte brug over de Merwede. Als junior de overstap gemaakt naar De Jonge Renner te Oosterhout en daar ging het gas flink erop, de lat lag een stuk hoger. Ik weet nog dat veel andere coureurs de hoop om kort te eindigen al snel opgaven als de jongens in het rood van DJR aan de start verschenen. Getuige de grote overwinningen (NK 1e en 3e) binnen de juniorselectie destijds en alle andere categorieën in de afgelopen tientalen jaren. Zelf heb ik nooit met bloemen op het schavot mogen staan, maar ik was wel een soort van eeuwige 4e want ik stond er regelmatig net naast en werd vlak voor de meet geklopt… Eraan terugdenkende zou ik heden ten dage een fantastische lead-out kunnen zijn want ik bracht ze wel boven de 60 km/u, soms 65+, naar de streep… Ik had op sommige dagen echt het gevoel dat ik bestond, want ik fietste! Sjees die pijn in mijn poten soms, of halfdood over de eindstreep komen in de Pijl van Steenbergen.

Oude liefde roest niet! Nou ja, deze liefde soms wel…

Dat gezegd hebbende kom ik onder andere op het stalen ros in mijn leven, nou die roest zeker niet want het is een Somec!  Deze heb ik van Gijs van Tuyl gekregen omdat de rode van Tuyl op de foto helaas de kasseienstrook in de Pijl van West Brabant niet heeft overleefd. Nou, die Somec en ik, dat was liefde op het eerste gezicht en daar rijd ik heden ten dage nog steeds mee!!!

De Jonge Renner

Maar ja het blijft allemaal staal, die koersfietsjes uit mijn jeugd en ik heb ze weg zien roesten bij anderen, eeuwige zonde. Dus toen ik eenmaal de keuze had gemaakt voor een nieuwe loopbaan, besloot ik te gaan voor een fietsbaan. Die klassieke stalen racefietsen verdienen het toch niet om weg weg te roesten? Daarom is het mijn missie om zoveel mogelijk te redden en ze een thuis te geven bij andere liefhebbers. Samen met jou hoop ik dit doel te bereiken, ik ben hier niet voor het grote geld of om dozen te schuiven in een magazijn maar om Reesfiets neer te zetten als een betrouwbaar baken in de mist van de Col du Galibier. Wij helpen elkaar allemaal, heb je een tip of een oude racefiets die je kwijt wilt of wilt laten opknappen laat het dan even weten.

Somec anno 2017